Του Γιώργου Δημόπουλου, Ψυχιάτρου-Συγγραφέα
Ζεις μόνος, σε ένα έρημο μέρος και τότε νιώθεις την ανάγκη...
να αφουγκραστείς τους χτύπους της καρδιάς σου, να αφεθείς στην αγκαλιά των σκέψεών σου, ενώ ταυτόχρονα θέλεις να οραματισθείς. Είναι η στιγμή που ανοίγεις ένα παράθυρο στην ελεύθερη έκφραση και αυτή, μαζί με το δημιουργικό πνεύμα, δίνουν την αυθεντικότητα στις δραστηριότητες που επιλέγεις.
Τώρα, κάθε διαδικασία αποτύπωσης προβληματισμών, ενοχών, αρνητικών σκέψεων, διαψεύσεων, ονείρων για τον τρόπο που θέλεις να ζήσεις αφήνουν περιθώρια προσδοκίας και ελπίδας για το μέλλον. Κάθε πρωινό, οι σκέψεις εισβάλλουν στην αγκαλιά της μνήμης και σε οδηγούν στα συναισθήματα της ημέρας. Τα συναισθήματα συνδέονται με τη μελωδία της μοίρας και καθρεφτίζονται στα μάτια που οδηγούν στην πόρτα της ψυχής. Τα εμπόδια που θα συναντήσεις μπορεί να είναι ε΄να δάκρυ αλλά και μία εσωτερική δοκιμασία που ελέγχει τις αντοχές σου. Έχεις, όμως, το χαμόγελο της ελπίδας που είναι ο χορός της ζωής και θυμίζει λουλούδι που ανθίζει.
να αφουγκραστείς τους χτύπους της καρδιάς σου, να αφεθείς στην αγκαλιά των σκέψεών σου, ενώ ταυτόχρονα θέλεις να οραματισθείς. Είναι η στιγμή που ανοίγεις ένα παράθυρο στην ελεύθερη έκφραση και αυτή, μαζί με το δημιουργικό πνεύμα, δίνουν την αυθεντικότητα στις δραστηριότητες που επιλέγεις.
Τώρα, κάθε διαδικασία αποτύπωσης προβληματισμών, ενοχών, αρνητικών σκέψεων, διαψεύσεων, ονείρων για τον τρόπο που θέλεις να ζήσεις αφήνουν περιθώρια προσδοκίας και ελπίδας για το μέλλον. Κάθε πρωινό, οι σκέψεις εισβάλλουν στην αγκαλιά της μνήμης και σε οδηγούν στα συναισθήματα της ημέρας. Τα συναισθήματα συνδέονται με τη μελωδία της μοίρας και καθρεφτίζονται στα μάτια που οδηγούν στην πόρτα της ψυχής. Τα εμπόδια που θα συναντήσεις μπορεί να είναι ε΄να δάκρυ αλλά και μία εσωτερική δοκιμασία που ελέγχει τις αντοχές σου. Έχεις, όμως, το χαμόγελο της ελπίδας που είναι ο χορός της ζωής και θυμίζει λουλούδι που ανθίζει.
Αναπολώντας τις παλιές σκέψεις, σκιαγραφείς τα όνειρα του παρελθόντος και αναλογίζεσαι τι χάθηκε στην πορεία των γεγονότων. Όλα τώρα συνωστίζονται στην κατοικία της μνήμης και θυμίζουν τις ευκαιρίες που δεν άδραξες. Όσα έζησες, όσα δεν έζησες είσαι εσύ και, σαν εμπειρίες, γεννούν καινούργιες ελπίδες για τη ζωή. Ο χρόνος επουλώνει τις πληγές και η γέννηση νέων θετικών σκέψεων οδηγεί στη διαπίστωση ότι όλα είναι περαστικά και αύριο ακολουθεί κάτι άλλο. Νέο, φρέσκο, καινούργιο, καλό, κακό, δεν έχει σημασία, το σίγουρο είναι η άνοιξη θα έρχεται πάντα μετά το χειμώνα για να σβήσει το αποτύπωμά του και η χαρά να ξανανθίσει. Έτσι δε γίνεται κάθε φορά σ’αυτό τον κόσμο ;
Μη δειλιάσεις, δεν είσαι μόνος. Να θυμάσαι οτι η ύπαρξή μας είναι γεμάτη και ταυτόχρονα ανοιχτό ή σε αδιέξοδα και χαρές. Η μουσική από μακριά ακούγεται λυπημένη, εσύ συγκράτησε τις ευχάριστες νότες, το ζωντανό χορό, το φως του ήλιου, το φεγγάρι, τη θάλασσα, το δάσος, το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδημα των πουλιών , το υπέροχο λυκαυγές, την αθάνατη ανάσα της ζωής που δίνει το έναυσμα της ημέρας. Διάλεξε όμορφες σκέψεις και περίμενε την αυγή.
Το πρωί συναντάμε κόσμους φωτεινούς, στη συνέχεια τους χάνουμε δίχως το παραμικρό άγγιγμα. Αισθανόμαστε τη γλυκιά ανάσα τους, δεχόμαστε το βελούδινο χάδι τους, κάποιες φορές απομακρυνόμαστε από την καρδιά της εμπειρίας ανήμποροι να συνεισφέρουμε έστω με ένα τραγούδι στη λαμπρή ατμόσφαιρα. Μέσα από σκέψεις, ο χρόνος κυλά και οι ώρες λιγοστεύουν, μα η αιωνιότητα μένει ατόφια και μας καρτερεί. Κάθε μέρα, ένα λεπτό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο και ο χρόνος της ζωής που ακολουθεί, ορίζει το ρυθμό με μαγικό τρόπο.
Η φύση μας υποδέχεται με επισημότητα και το μεγαλείο της ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Τα ξέγνοιαστα πουλιά παρασέρνουν την ύπαρξή μας από το έρεβος της νύχτας στο σκοπό τους. Βουβές οι λέξεις, στέκουν με υπερηφάνεια να ατενίζουν τη γιορτή της ημέρας.
Όταν πλήττεις, οι ώρες μοιάζουν ατελείωτες και τα συναισθήματα φαίνονται εύθραυστα. Μόνο οι αστραπιαίες στιγμές της θετικής σκέψης είναι ικανές να χαρίσουν μικρές ή μεγάλες απαντήσεις στις ελπίδες σου κι εσύ να αναρωτιέσαι γιατί μελαγχολείς μες στην εγκόσμια χαρά;
Έχεις την ευκαιρία να αναπτύξεις ελπίδες, να ζήσεις με τάξη στο νου, να αναπνεύσεις τη θλίψη, αλλά και τον πόνο αν χρειαστεί, και στο τέλος να νιώσεις την αληθινή ευτυχία από την ελευθερία της σκέψης. Ακόμα κι αν τσαλακωθείς και γελοιοποιηθείς, μη φοβηθείς, πρόλαβες και πρόσφερες μια στιγμή αλλόκοτης αποκοτιάς και ξεγνοιασιάς. Τώρα μπορείς όλα να τα ξεχάσεις.
Βγάλε το αγκάθι από την καρδιά σου. Το ξέρω, ματώνεις, όμως αγάπησε ό,τι βλέπεις γύρω σου. Εσύ και μόνο με την ύπαρξή σου ζήτησες να υπάρχουν. Η αγάπη δίνει στη σκιά χαμόγελο ελπίδας, διώχνει το σύννεφο από την αναπνοή, σβήνει την κατάρα από την πληγωμένη καρδιά και τον σπαραγμό από την ψυχή. Τώρα κάθε μορφή σιωπής περιττεύει, κάθε σκέψη ονειρεύεται την αιωνιότητα όταν πιλοτάρει η αγάπη.
Τι κι αν ο ουρανός είναι θολός; Σε σένα υπάρχει η δύναμη να τον ξαστερώσεις, να διώξεις τους παράσιτους φόβους σου και να δεις πέρα από τα σύννεφα. Σταμάτα να εγκλωβίζεις τα συναισθήματά σου από από αγωνιώδεις σκέψεις. Δες τα χέρια που απλώνονται γύρω σου και αυτά είναι πολλά. Χάρισε το χαμόγελό σου. Μίλα τρυφερά, σκέψου ανάλαφρα, ειλικρινά και απορρόφησε το δάκρυ από το βλέμμα σου. Δώσε έστω και μια υποψία επαφής που αποζητά να βιώσει κάθε θνητός με το διπλανό του σε μια σύντομη ουτοπία ζωής.
Άγγιξε ευαίσθητες χορδές ανθρωπιάς και επιβεβαίωσε την ύπαρξή σου ορίζοντας το μονοπάτι της σκέψης σου, δίνοντας ρυθμό στους επερχόμενους που θα πατήσουν στα βήματά σου, χωρίς να αισθάνονται μοναξιά. Επίλεξε τις σκέψεις σου σε ό,τι προσμένεις και δες την ελπίδα σαν μια διεγερτική έννοια που απελευθερώνει τη φαντασία από το νου.
*Το κείμενο που έστειλε ο κύριος Δημόπουλος στο Kostarazi24, αποτελεί μέρος από το υπό έκδοση δοκίμιο ''Έχεις Ελπίδα, έχεις Ζωή' και έχει γραφτεί από κοινού με τον κύριο Γιάννη Λαφαζάνο.
