.jpg)
Στο Παλιό Κωσταράζι παρέες παιδιών εφοδιάζονταν με τις τζιουμπανίκες, οι οποίες ήταν λεπτά ξύλα που στο ένα άκρο κατέληγαν σε σχεδόν σφαιρική κεφαλή, με τις οποίες χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών που πήγαιναν να πουν τα Κόλιαντα.
Επίσης, μαζί τους είχαν και τους τουρβάδες, τα οποία ήταν σακίδια πλεκτά ή υφαντά στον αργαλειό από χοντρό μάλλινο ύφασμα, το οποίο κρεμούσαν στον ώμο τους και εκεί μέσα έβαζαν τα κεράσματα που τους έδιναν οι νοικοκυρές.
Κόλιαντα έλεγαν επίσης και τα διάφορα πράγματα που τους έδιναν οι νοικοκυρές και τα τοποθετούσαν μέσα στους τουρβάδες τους.
Αυτά δεν ήταν άλλα από τα αμύγδαλα, καρύδια, κάστανα, ξυλοκέρατα (χαρούπια), βρασμένο καλαμπόκι και ''κολιαντίνες'', οι οποίες ήταν μικρά ψωμάκια. Από πλευράς χρημάτων ίσως έπαιρναν και κάποιες δεκάρες.
Αυτά δεν ήταν άλλα από τα αμύγδαλα, καρύδια, κάστανα, ξυλοκέρατα (χαρούπια), βρασμένο καλαμπόκι και ''κολιαντίνες'', οι οποίες ήταν μικρά ψωμάκια. Από πλευράς χρημάτων ίσως έπαιρναν και κάποιες δεκάρες.
Τέλος, όποιες παρέες αργούσαν να τελειώσουν και τις ''έπιανε'' η μέρα, οι παρέες των παιδιών που τελείωσαν νωρίτερα τις πείραζαν, λέγοντας ότι αυτά που μάζεψαν ήταν ''ψώραυα'', δηλαδή χαλασμένα.
Τα Κόλιαντα που τραγουδούσαν τα παιδιά ήταν τα εξής:
''Kόλιαντα μπάμπου κόλιαντα
κι μένα κουλιαντίνα.
Κι αν δεν μου δίνεις κόλιαντα δωσ' μ ενά κορίτσι.
Τι του θέλεις γάιδαρε του ξένου του κουρίτσι.
Να του φιλώ να του τσιμπώ
κι να μι φκιαν κι πίτες.
Κόοοοοοοοοοοολιαντα!!!''
Σε σπίτι που δεν άνοιγε τα παιδιά, το τραγούδι έχει περιπαιχτικό χαρακτήρα:
''Μωρ' καλή νοικοκυρά
που δεν ανοίγ'ς την πόρτα
που κατσιαρώνεις τα δαυλιά
κι κατουράς τις στάχτοις.
Κόοοοοοοοοοοολιαντα!!!''
