Πριν από 10 χρόνια με προτροπή ενός φίλου επισκεφθήκαμε τα λεγόμενα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά...
Ραγκουτσάρια - Ο θεσμός που έγινε λατρεία.
Από τις πρώτες ώρες άρχισα να συνειδητοποιώ γιατί όλοι μιλούσαν για αυτή την μεγάλη φιέστα!
Τι να πρώτο αναφέρω: Τα χάλκινα, τα μπουλούκια, τους μασκαράδες, το κέφι, τον ξέφρενο χορό ως τα ξημερώματα και ο "δρόμος" είχε την δική του ιστορία.
Ο συνδετικός κρίκος όμως, ήταν μια παρέα παιδιών στο Νέο Κωσταράζι!
Από το πρώτο λεπτό, αυτή η παρέα μας αγκάλιασε και μας έκανε να αισθανθούμε σαν το σπίτι μας, πράγμα που μας έκανε να αναλογιστούμε ότι όσο και φαντασμαγορικό είναι ένα show αποδυναμώνεται αν δεν υπάρχει ψυχή. Και όσο και αν χτυπούσε δυνατά η καρδιά αυτής της μεγάλης γιορτής εκεί στο Ντολτσό, η ψυχή μας είχε αβίαστα δοθεί σε αυτό το ιστορικό χωριό, που κρατάει τις παραδόσεις του ως και σήμερα!!!
Η αρχή είχε γίνει...
Ακολούθησαν 10 συναπτά χρόνια και κάθε φορά ανακαλύπταμε κάτι διαφορετικό: Γυρολιμνιά, Σπηλιά του Δράκου, Προφήτης Ηλίας Καστοριάς, Λιμναίος Οικισμός στο Δισπηλιο, Παλαιό Κωσταράζι, Βογατσικό, τα μπουζουξίδικα και τα πατσατζίδικα στο Άργος Ορεστικό, το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Μαυροχώρι, τα αρχοντικά και τα μουσεία στο Ντολτσό.
Ενώ η παρέα μας ξεκίνησε από μια παρέα τεσσάρων ατόμων από το Χορτερό Σερρών, έφτασε να μπολιαστεί και από αλλά μέρη της Ελλάδος: Πλαταμώνα, Θεσσαλονίκη, Αλεξάνδρεια, Αθήνα, φίλοι μας που ερχόταν για πρώτη φορά και συνέχιζαν να μας ακολουθούν ξανά και ξανά.
Είχε γίνει πλέον ΘΕΣΜΟΣ, κάθε χρόνο κάναμε τις προετοιμασίες μας που θα μείνουμε, ποιοι θα είμαστε και η σκέψη μας ήταν εκεί και πιστεύαμε ότι τίποτα δε θα μας σταματούσε από αυτή την γλυκιά συνήθεια. Να που όμως φτάσαμε στο σήμερα και τις αράδες αυτές τις γράφω από κάπου αλλού.
Ήρθε ένα αόρατο χέρι και μας έκοψε αυτόν τον θεσμό, αφήνοντάς μεμ "ορφανό" εκεί σε μια γωνιά δίπλα στο τζάκι να ξεφυλλίζω το φωτογραφικό άλμπουμ, φέρνοντας στο μυαλό μου θύμισες από τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε εκεί: κάτι σαν να χορεύω μια ζεμπεκιά εκεί στο ταβερνείο του Ζήση και να παίζουν slides στους τοίχους από όλα αυτά τα χρόνια.
Ας προστατευτούμε φέτος από αυτόν τον αόρατο εχθρό, ώστε να μπορέσουμε του χρόνου να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε δίπλα και να πιαστούμε όλοι χερι-χέρι σε έναν χορό και να δώσουμε μια υπόσχεση ότι δε θα χωρίσουμε πότε!!!
Ο δικός σας Αποστόλης...
Ένας γίγαντας με την καρδιά ενός μικρού παιδιού!!!