Γράφει ο Βασίλειος Σμπόνιας, Εκπαιδευτικός - πρώην Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Κωσταραζίου
25 Μαρτίου 2020. Mια διαφορετική μα και ταυτόχρονα πρωτόγνωρη ημέρα μνήμης.
Σήμερα γιορτάζουμε την 202η επέτειο της Επανάστασης των Ελλήνων κατά του τουρκικού ζυγού. Ταυτόχρονα σήμερα γιορτάζουμε και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Γιορτάζουμε υπό συνθήκες που κανείς μας ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί. Ωστόσο αυτό δεν θα μας εμποδίσει να θυμηθούμε και να τιμήσουμε ξανά την παλιγγενεσία του ελληνικού Έθνους μας.
"Μια φλόγα αστράφτει... ακούονται ψαλμοί και μελωδία.
Πετάει έν άστρο... σταματά μπροστά εις τη Μαρία.
"Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη, Χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε. Χαίρε , Μαρία ,Χαίρε."
Επέρασαν χρόνοι πολλοί.
Ήταν άνοιξη, 25 του Μάρτη
"Μια μέρα σαν εκείνη αστράφτει πάλι ο ουρανός
Μια κόρη στενάζει, αλυσωμένη... Τρέμει με μιας η φυλακή...
κι αφήνει και περνά έν άστρο... μιαν αχτίδα
"Ξύπνα, ταράζου μη φοβού, χαίρε Παρθένε, Χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, Χαίρε."
Ο Βαλαωρίτης με παραστατικό τρόπο, μ΄ ένα πάντρεμα "Ευαγγελισμού - Ελληνισμού" μας δίνει το μήνυμα. Το θεϊκό σημάδι!
Την ημέρα αυτή που διαλέχτηκε για να εξαγγελθεί στην ανθρωπότητα το μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου, την ίδια μέρα, η ελευθερία έκανε τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα για την επιστροφή της στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο αυτό το γεγονός.
Γιατί τίποτα δαν τέτοιοι άνθρωποι που να αγαπούσαν με τέτοιο πάθος τη ζωή και τη λευτεριά και αντίκριζαν με τέτοια περιφρόνηση τον θάνατο;
Ας μην ξεχνάμε πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνταυτιστεί με μια μεγάλη ιδέα. Οι άνθρωποι αυτοί γίναν πύρινες φλόγες , ψυχές που ζητούσαν το αδύνατο!
Όμως αυτό σημαίνει να ζει κανείς!
Να έχει οράματα, να μην τα παρατάει, να ζητάει το αδύνατο κι ας το ξέρει ως έτσι. Να πιστεύει πως θα το φτάσει, να πολεμάει γι΄αυτό, με κάθε ανάσα, με κάθε σκέψη του, με κάθε πόνο και δάκρυ του, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε όριο.
Με πίστη και πείσμα... Με πείσμα και πίστη…
Τότε γίνεται το θαύμα! Το αδύνατο γίνεται δυνατό και το όνειρο, απτή πραγματικότητα.
"Η τύχη μας" λέει ο Μακρυγιάννης, "έχει τους Έλληνες, πάντοτε ολίγους. Παλαιόθεν ως τα τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε, τρώνε μα μένει πάντα μαγιά."
Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το θαύμα.
Στις 29 Μαΐου 1453 το έθνος έπεσε.
Μαζί με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, αλώθηκε κι όλος ο Ελληνισμός.
Ακολούθησαν 400 χρόνια σκλαβιάς, θανάτου και εξευτελισμού.
Το έθνος έπεσε μα δεν νικήθηκε!
Η ήττα, η πραγματική ήττα δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός. Είναι κυρίως εσωτερική, ψυχολογική διεργασία. Υπάρχει πραγματικά όταν την αποδέχεται η ψυχή και υποκύπτει στη μοίρα της.
Το ελληνικό γένος ποτέ δεν αποδέχτηκε την ήττα του. Παρ΄ ότι έμεινε σχεδόν ακέφαλο στην αρχή, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής του ηγεσίας, εξολοθρεύτηκε.
Αυτό το χρωστά κατά πολύ στην Εκκλησία, που έγινε απαραίτητη και πολύτιμη, όχι μόνο ως θεσμός μα και ως χώρος. Ο εκκλησιασμός των χριστιανών γινόταν βέβαια για προσευχή, αλλά και για ψυχική επαφή και εθνική συνταύτιση.
Με τα βυζαντινά σύμβολα του τελετουργικού, με την ελληνική γλώσσα του ιερού Ευαγγελίου.
Με τα προφητικά αναγνώσματα και τα ενδυναμωτικά συναξάρια, ο υπόδουλος λαός ξαναβρήκε στους ιερού ναούς, την μυστική ''Εκκλησία του Δήμου του''.
Σ΄αυτούς όλους τους αιώνες, η Εκκλησία του έδινε τις ευκαιρίες και τα σύμβολα, να θρέψει και τα εθνικά του συναισθήματα.
Όταν ήρθε λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, το Έθνος ορθώθηκε σαν ένας άνθρωπος.
Το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα από διάφορες εξεγέρσεις – που πνίγηκαν στο αίμα- από το Ρήγα Φεραίο, αυτόν το φλογερό οραματιστή πατριώτη και από τη Φιλική Εταιρεία.
Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα, Διάκος, Μαντώ Μαυρογένους..
Σούλι και Ζάλογγος, Μεσολόγγι και Γραβιά, Δερβενάκια και Ψαρά..
Μεγάλες επιτυχίες και μεγάλες αποτυχίες. Ομοψυχία μα και διχόνοιες και συγκρούσεις. Ο αγώνας άλλαξε πολλές φορές μορφή. Άλλοτε φαινόταν πως θα έχει αίσιο τέλος και άλλοτε πως όλα έχουν χαθεί.
Δεν ήταν όμως δυνατόν να πάνε χαμένες τόσες θυσίες και τόσο αίμα. Καρποφόρησαν και δημιούργησαν ένα καινούριο- έστω και μικρό – ελληνικό κράτος.
Τη μάννα κοντά στην οποία έτρεξαν όλα τα υπόλοιπα σκλαβωμένα κομμάτια της ελληνικής γης, αφού πρώτα ελευθερώθηκαν και αφού πλήρωσαν το φόρο του αίματος και της θυσίας που τους αναλογούσε...
Η επανάσταση του 1821, δεν είναι μόνο σελίδες δόξας και ηρωισμού. Υπάρχουν και μελανά σημεία που δείχνουν πως και σ΄αυτήν την κρίσιμη περίοδο έδρασε το προαιώνιο ελάττωμα των Ελλήνων.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Έλληνες αγωνιστές, κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες, συμπλέκονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να χάνονται πολλοί άξιοι και να επωφελούνται φυσικά οι κατακτητές.
Σκεπτόμενοι λοιπόν, το τι κατάφεραν όλοι οι Έλληνες ενωμένοι και τι γινόταν όταν έπεφτε ο αδερφοκτόνος διχασμός, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του!
Την Ελευθερία την κερδίζει κανείς, όταν είναι έτοιμος να βάλει για αντίβαρο την ίδια του τη ζωή.
Κι όπως έγραψε και ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες ποιητές Ανδρέας Κάλβος.
''Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!''
